Πατρίδα

Πατρίδα, ένας τόπος που πριν μερικά χρόνια, δηλαδή πριν λόγο "υποχρεώσεων" έφυγες προκειμένου να βρεις ένα καλύτερο αύριο, περπατούσες στους δρόμους και ήξερες τους πάντες και χαιρετούσες ακόμα περισσότερους.....
Όμως τώρα, που ακόμα μένεις κάπου μακριά και έρχεσαι σπίτι σου, με σκοπό την ξεκούραση κυρίως αλλά και να θυμηθείς τα παλιά, καλά και άσχημα, δεν υπάρχει κανείς για να σου τα θυμίσει.....
Ξεμένεις σπίτι σου, όπου μόνο οι γονείς σου σε θυμούνται , και καλά κάνουν δηλαδή , και όσα τηλέφωνα και να κάνεις ποτέ κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι ή απλά αυτοί δεν βρίσκονται εκεί και (κλασικά) σου απαντάν πως όταν βρεθούν εκεί θα σε ενημερώσουν, και όλοι αυτοί είναι που όταν βρισκόσουν στο τωρινό σου σπίτι πολλά χιλιόμετρα μακριά σου λένε πως όταν έρθεις να τους πάρεις πρώτους και αυτοί θα τρέξουν για να σε δουν, τι να πεις.....
Υποκρισία λέγεται, ψέμα ίσως, δεν ξέρω,ας κρίνουν κάποιοι άλλοι, εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι, ό,τι είναι άξιο για να θυμάσαι εσύ σαν άτομο, πιθανόν και από την άλλη πλευρά παρόμοια θα πιστεύει και ο άλλος για εσένα....
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι βαθιά μέσα μας όλοι ξέραμε ότι θα καταλήξουμε κάποια στιγμή σε αυτήν την κατάσταση απλά δεν θέλαμε να το αποδεχτούμε, δίχως πάντοτε να κάνουμε κάτι για να το αποτρέψουμε.....

Αεροπλάνο

Βρίσκομαι στο αεροπλάνο, πήρα την απόφαση να φύγω από τον τόπο που μένω και να πάω κάπου που είμαι άγνωστος προς όλους και μπορώ να δημιουργήσω την εικόνα του εαυτού μου όπως θέλω εγώ.....
Το αεροπλάνο απογειώνεται, το στομάχι σφίγγει και ο ιδρώτας τρέχει στο μέτωπο....
Όχι δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα, απλά δεν είμαι σίγουρος για αυτό που κάνω....
Και φτάνει η στιγμή που κοιτάω στο παράθυρο, ναι δυστυχώς έτυχε και κάθισα εκεί, κολλάω τα μάτια μου στο τζάμι του παραθύρου και κοιτάω κάτω....
Και βλέπω.....πολλά.
Η αγριότητα των οδηγών που περιμένουν να πρασινίσει το φανάρι όχι όμως υπομονετικά να ξεχειλίζει, κάποια άπορα παιδιά να τους ζητούν ελεημοσύνη δίχως ανταπόκριση, άλλωστε θεωρούν ότι τα προβλήματα του κόσμου αφορούν μόνο αυτούς και μόνο.....
Μέσα σε ένα γήπεδο να γίνεται μια συναυλία και ο κόσμος να είναι τόσος πολύς που δεν φαίνεται τίποτα άλλο από το γήπεδο εκτός από τα κινητά τους και τις φωτογραφικές τους μηχανές. Άραγε για ποιον λόγο οι άνθρωποι να πληρώνουν τόσα ευρώ για μία ώρα ευχαρίστησης, προσωρινής δηλαδή ευχαρίστησης...; Ποιος ξέρει, ίσως να ήμουν και εγώ κάπου εκεί και να χόρευα στους ρυθμούς της μουσικής......
Και η ζωή συνεχίζεται....
Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω αυτό το αεροπλάνο, θέλω να ξαναγίνω κομμάτι αυτού του κόσμου, αυτού του άθλιου και αποβλακωμένου κόσμου, το γιατί δεν το ξέρω.....
Πιθανόν να είμαι και χειρότερος, σε μια ημέρα που ξεκίνησε με ζάλη και νύστα και κατέληξε στην έκφραση "ακόμα προσπαθώ"....