Το ελπίζω

Σε λυπούνται ή απλά δεν σε σκέφτονται;
Σε σκέφτονται ή απλά δεν υπάρχεις για αυτούς;
Και όμως είσαι εδώ,
και τους σκέφτεσαι εσύ,
και τους λυπάσαι,
γιατί μέσα στο μυαλό σου κάτι τρίζει,
υπομονή, επιμονή, ελπίδα δεν ξέρεις,
καλύτερα ίσως,
υπάρχει κάτι να σε ταρακουνάει από την βαρετή σου καθημερινότητα,
μια καθημερινότητα που βασίζεται στην σκέψη,
στο μετάνιωμα που σκέφτεσαι και δεν πράττεις,
στο ότι ευκαιρίες σίγουρα είχες, έχεις και θα έχεις,
αλλά ποτέ δεν κάνεις τίποτα,
νοιώθεις πως όλοι ζούνε καλύτερα από εσένα,
ακόμα και με τα ίδια προβλήματα που μπορεί εσύ να έχεις,
χάνεις το κουράγιο σου,
ψάχνεις σε λεπτομέρειες την συνέχειά σου,
μία συνέχεια που προσφέρει χαρά στους δικούς σου,
οι οποίοι νοιάζονται μόνο για εσένα,
δίχως κακία και απληστία,
αυτό είναι υπομονή, επιμονή και ελπίδα.
Σκέψεις....πολλές γαμημένες σκέψεις,
κυρίως για άτομα,
που πιθανόν να μην νοιάζονται για εσένα,
αλλά θέλεις εσύ να νοιαστείς,
με κάθε τρόπο, με κάθε πράξη,
με κάθε τι που δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα,
ίσως αύριο σου περάσει αυτό,
ίσως όχι,
δεν ξέρεις,
μπερδεύεσαι...χάνεσαι...ξανά από την αρχή,
ας βρεθεί μία λύση,
η κραυγή της ψυχής δεν αντέχει να σωπαίνει άλλο,
και αν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό;
Όχι δεν είμαι, δεν γίνεται να είμαι...
Αλλά οι άλλοι που είναι;
Δεν υπάρχει λύση...ακόμα,
διότι αποτελείς μέρος της αρμονίας της φύσης και του κόσμου.
Θέλει αποφασιστικότητα, να μην ρωτάς τον εαυτό σου τι φταίει,
να μην σκέφτεσαι αρνητικά,
υπάρχουν πολλές χαρές εκεί έξω,
αρκεί να είσαι εκεί, υπάρχει νόημα,
υπάρχουν άτομα που θα θέλουν να νοιαστούν,
υπάρχεις και εσύ να θέλεις...θέλεις;
Δεν είσαι σίγουρος, είναι όλα θολά,
στεναχωριέσαι πολύ, αλλά σιγά σιγά θα δεις,
όλα ξεπερνιούνται...θα μάθεις, θα χαμογελάσεις από τα βάθη της ψυχής σου,
και όλα αυτά που γράφεις τώρα θα είναι άχρηστες λέξεις.
ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ

Θολή ανάμνηση

Και πάνω που θυμήθηκα που είσαι

ξέχασα ποια είσαι και τι κάνεις,

και μόλις θυμήθηκα ποια είσαι

ξέχασα το πως είσαι,

μάλλον δεν μπορώ να σε βρω ολοκληρωτικά...

...οπότε και εγώ άκουσα το ξυπνητήρι μου,

σηκώθηκα και πήγα για δουλειά,

με μία θολή ανάμνησή σου.

Το κουτί

Κάθεσαι σε ένα κουτί και κοιτάς έξω, 

σκοτάδι και λίγο φως από τις παλιολάμπες που δουλεύουν εδώ και 30 χρόνια κάθε βράδυ, 

η σκύλα να γαυγίζει ζητώντας φαγητό ή χάδια, 

το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα να προσπαθεί να φωτίζει όσο μπορεί και εκείνο,

και οι Pink Floyd σε χαμηλή ένταση. 

Πρέπει να καθίσεις και να περιμένεις εκεί μέχρι τις 6 το πρωί, 

χωρίς να ξέρεις το γιατί, 

το ποιος σε έβαλε εκεί και ποιος θα σε διώξει από εκεί, 

να μην σηκωθείς, 

να μην δώσεις χάδια και φαγητό στην σκύλα, 

να μην φωτίσεις το σκοτάδι, 

να μην κοιτάξεις το φεγγάρι,

να μην ακούσεις τους Pink Floyd.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δημιουργείς σκέψεις,

κενές ή γεμάτες, αρκεί να περάσει η ώρα,

σκέψεις προσώπων, καταστάσεων, αναμνήσεων,

ότι μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις το μέρος που βρίσκεσαι,

το τσιγάρο κάνει την δουλειά του και σε πνίγει παρά σε ικανοποιεί,

τα δέντρα σιωπηλά ίσως κάνουν ότι και εσύ,

τα αστέρια πλέον δεν φωτίζουν,

οι δαίμονες του μυαλού σου σε περιτριγυρίζουν,

ψάχνουν την αδύναμη στιγμή για να εισέλθουν στο κεφάλι σου και να σε βασανίσουν,

το κρύο δεν σε διαπερνά, δεν είσαι νεκρός και χαίρεσαι,

αλλά η αίσθηση παραμένει ίδια,

ο βιασμός της ανούσιας καθημερινότητάς μας συνεχίζεται,

και εσύ κοιτάς το ρολόι,

γιατί αυτή είναι άλλη μία βραδιά στη ζωή σου 

και όχι η τελευταία.

Κλον 2

Ο Κλον φτάνει στο πτώμα, κοιτάει την κοπέλα αλλά δεν την αναγνωρίζει, "Ποιά είσαι εσύ βρε κούκλα μου;" της λέει, μην περιμένοντας κάποια απάντηση. Η κοπέλα ήταν ανάσκελα ξαπλωμένη στην μπανιέρα σε ένα λουτρό αίματος...λίγα μπορούσε να διακρίνει ο Κλον πάνω της. Στο χέρι της υπήρχε ένα ποτήρι, το κοιτάει ο Κλον και το αρπάζει, "Εδώ είσαι ρε γαμημένο;" λέει. Μην θέλοντας να ψάξει για κάτι άλλο και με το ποτήρι στο χέρι βγαίνει από την τουαλέτα. Βάζει το ποτήρι σε μια σακούλα, ντύνεται γρήγορα γρήγορα και ξεχύνεται στους δρόμους του Λονδίνου. Περπατάει αμέριμνος σαν να μην συμβαίνει τίποτα και όλα να είναι υπό έλεγχο. Μία 20άρα περνάει δίπλα του και αυτός γυρνώντας να κοιτάξει τα όπισθεν κυβικά της, της λέει, "Τι μανάρι είσαι εσύ..." και συνεχίζει της πορεία του. Πάει στο μπακάλικο της γειτονιάς να βρει την Πέτρα, την για εκείνο το διάστημα κοπέλα του. Μπαίνει μέσα, περιμένει στην ουρά ως συνήθως, παραγγέλνει ένα καρβέλι και όταν έρθει η στιγμή να πληρώσει της αποκρίνεται, "Θυμάσαι το αφεντικό μου που σου έλεγα; Την έκανε κάπως την μαλακία. Θα σε πάρω τηλέφωνο για να σου εξηγήσω, τώρα βιάζομαι, πάω να βρω τον ηλίθιο τον Γουόρι να δω αν με κάλυψε χθες.". Αποχωρεί με γοργό βάδιν. Παίρνει το αυτοκίνητό του, μία Μπέντλει του 1980 και οδεύει προς το σπίτι του Γουόρι. Φτάνοντας τον βλέπει να παίζει στην αυλή του σπιτιού μου με την μικρή του κόρη, 2 ετών. Του κάνει νόημα "Ρε παλιοκάθαρμα, τι έγινε και τι έκανες χθες, μην σε αρχίσω στα κατακούτελα, παλιομαλάκα!" του λέει με έντονο και αυστηρό ύφος. "Τι έγινε ρε Κλον, όλα κομπλέ πήγαν δεν θυμάσαι; Σε πιάσανε, εμφανίστηκε κάνας ρουφιάνος ρε; Ποιος σε κάρφωσε;" του απαντά ο Γουόρι. "Δεν θυμάμαι τίποτα, ξύπνησα σήμερα, βρήκα ένα πτώμα στο σπίτι μου και το αφεντικό μας κάτι ξέρει για όλο αυτό, κάπου βρώμισε η δουλειά, πες τι έγινε χθες;"

Είσαι ένας ψίθυρος μακριά

Η αγάπη είναι ελεύθερη 
Στο πέρασμα του χρόνου, σε συνθήκες ειρήνηςΚαι τώρα είναι εδώΣε αυτή τη ζωή , σε αυτό το όνειρο ...Ξέρεις ποια είναι αυτή η αίσθηση , αλλά ... είναι όλα στο μυαλό σου ;Όταν ξέρεις ποια είναι η αίσθηση να ωθείσαι και να έλκεσαι μέσα από τη ζωή σουΚαι μερικές φορές φαίνεται σαν να υπάρχει ζωή στα μάτια σουΚαι το μόνο που ξέρω είναι ότι σ'αγαπώΝαι σ'αγαπώΚαι έχω την αίσθηση ότι ήδη πετάμεΑλλά ο αέρας είναι αραιός και πεθαίνουμε
Τα σύννεφα γύρω μας, μας πηγαίνουν ολοένα και πιο ψηλά
Ο κόσμος από κάτω μας έχει πιάσει φωτιάΤο χέρι μου βρίσκεται, απλά για να σε αγγίζειΚαι το μόνο που ξέρω είναι ότι σ'αγαπώΈνα όραμα, μια υπόσχεση του ουρανούΈνας λόγος για να είμαι για πάντα

Είσαι απλά ένας ψίθυρος μακριάΈχουμε έρθει πάρα πολύ μακριά για να γυρίσουμε πίσωΕδώ είναι που θα σταθούμε και θα το αντιμετωπίσουμεΑυτοί πραγματικά είμαστε, ένα βήμα πιο κοντάΜέσα σε αυτόν τον αέρα θα πάμε εκεί
Έχουμε έρθει πάρα πολύ μακριά για να γυρίσουμε πίσωΕδώ είναι που θα σταθούμε και θα το αντιμετωπίσουμε
Νιώθω ότι αναπνέειςΕίσαι απλά ένας ψίθυρος μακριά
Έχουμε έρθει πάρα πολύ μακριά για να γυρίσουμε πίσωΕδώ είναι που θα σταθούμε και θα το αντιμετωπίσουμε
Αυτοί πραγματικά είμαστε, ένα βήμα πιο κοντάΜέσα σε αυτόν τον αέρα θα πάμε εκεί
Έχουμε έρθει πάρα πολύ μακριά
Εδώ είναι που θα σταθούμε

Κλον 1

Ο αγριεμένος της χθεσινής βραδιάς από τα ποτά και τα τσιγάρα Κλον ξυπνάει με έναν δαιμονισμένο πονοκέφαλο και την αίσθηση του προβάτου από άγνοια, κοιτάει το κινητό του και βλέπει 3 κλήσεις από το αφεντικό του, αυτό το μισητό αφεντικό που τίποτα άλλο δεν ξέρει να κάνει από το να κράζει τους υφισταμένους του για δήθεν σοβαρούς λόγους. Ακόμα έχει την γεύση του αλκοόλ, βότκα με πορτοκάλι είναι....πόσα να ήπιε, 15, 20, 30 ή 50, δεν θυμάται, ίσως καλύτερα. Πηγαίνει στην κουζίνα να πιει νερό, δεν βρίσκει ποτήρια όμως...τρίβει τα μάτια του και ξαναψάχνει, μα μάταια, "Τι διάολο, 10 ποτήρια είχα, που πήγαν;" μονολογεί. Πίνει με το χέρι από την βρύση, αηδιάζει λίγο και συνεχίζει. Ανοίγει το ψυγείο, άδειο και αυτό. Ανάβει τσιγάρο, μετά δεύτερο και τρίτο. Παίρνει τηλέφωνο το αφεντικό του, "Με θέλατε κάτι κύριε Άλαν;" του λέει, "Ναι ρε κωλόπαιδο, να δω αν είσαι καλά από την χθεσινοβραδινή μας έξοδο." απαντάει αυτός. Ξαφνιάζεται ο Κλον, "Τι, πώς;" απαντάει και σκέφτεται "Μα εγώ δεν βγαίνω μαζί του, δεν κάνουμε παρέα.". "Κατάλαβα, δεν θυμάσαι τίποτα." του ξαναλέει το αφεντικό και συνεχίζει, "Είμαι σίγουρος πως αν πας στην τουαλέτα σου θα παρεις πολλές απαντήσεις για το τι έγινε χθες." και το κλείνει γελώντας, ηλίθια ως συνήθως. Με απορία ο Κλονκλείνει το τηλέφωνο και κατευθύνεται προς την τουαλέτα, "Τι θα αντικρύσω άραγε;" σκέφτεται και ανάβει τσιγάρο, "Πρέπει να τον σταματήσω αυτόν τον καρκίνο, με έχει πεθάνει." λέει και ξεροβήχει, άλλωστε είναι 28 χρονών και κάνει 3 πακέτα την ημέρα εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας της δουλειάς του. Φτάνει στην τουαλέτα και νοιώθει μία κρυάδα να τον διαπερνά. Κοιτάει κάτω και βλέπει το χαλάκι έξω από την τουαλέτα να είναι υγρό. Δίχως να τον νοιάζει και πολύ ανοίγει την πόρτα, περνάνε 5 δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει την εικόνα που βλέπει....κάνει μία τζούρα και λέει, "Να σου γαμήσω ρε μπάσταρδε." και προχωράει προς τα μέσα. Ένα πτώμα βρισκόταν μέσα στην μπανιέρα δολοφονημένο και τα αίματα βρίσκονταν παντού, μέχρι και το χαλάκι. Ο Μπάμπης γυρνάει και κοιτάει την πατούσα του, "Πότε δεν ήσουν κόκκινο ε;"....και κοιτάει το χαλάκι που πριν λίγο είχε σχολιάσει. Με τον αργό του ρυθμό και ψύχραιμα οδεύει προς το πτώμα για να το παρατηρήσει, "Για να δούμε ποια είσαι και τι έγινε πανάθεμά με." ψιθυρίζει..."Δεν μπορώ να γλύτωσω από αυτήν την γαμημένη τη δουλειά μου ποτέ, ούτε στο ρεπό μου.".

Α

Απροκάλυπτα και απρόσμενα απομερής απέσπασα αέρα εκ των άεργων και απρόθυμων αισθημάτων μου, απελπισμένος για τις απολεσθέν και απρόσμενες προς άλλους αρχές της άβολης και αβέβαιης αγάπης μου προς αυτά.
Αδιάκοπα και άγευστα αηδιάζω αδειάζοντας την άηχη τούτη αισθητική μου ακρόπολη.
Άκοπα ακροβατώ στην ακρωτηριασμένη ακτίνα του αμαρτωλού αυτού και αναρχικού προς αναγκαιότητα αναλφαβητισμού.
Ανέλπιστα όμως αναχαράζω ανήσυχα άρθρα περί ανέγερσης της ανεγκέφαλης και ασταθής ασθένειάς μας για αναλαμπή και άνθιση των αυριανών αποφάσεών μας.