Κάθεσαι σε ένα κουτί και κοιτάς έξω,
σκοτάδι και λίγο φως από τις παλιολάμπες που δουλεύουν εδώ και 30 χρόνια κάθε βράδυ,
η σκύλα να γαυγίζει ζητώντας φαγητό ή χάδια,
το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα να προσπαθεί να φωτίζει όσο μπορεί και εκείνο,
και οι Pink Floyd σε χαμηλή ένταση.
Πρέπει να καθίσεις και να περιμένεις εκεί μέχρι τις 6 το πρωί,
χωρίς να ξέρεις το γιατί,
το ποιος σε έβαλε εκεί και ποιος θα σε διώξει από εκεί,
να μην σηκωθείς,
να μην δώσεις χάδια και φαγητό στην σκύλα,
να μην φωτίσεις το σκοτάδι,
να μην κοιτάξεις το φεγγάρι,
να μην ακούσεις τους Pink Floyd.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δημιουργείς σκέψεις,
κενές ή γεμάτες, αρκεί να περάσει η ώρα,
σκέψεις προσώπων, καταστάσεων, αναμνήσεων,
ότι μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις το μέρος που βρίσκεσαι,
το τσιγάρο κάνει την δουλειά του και σε πνίγει παρά σε ικανοποιεί,
τα δέντρα σιωπηλά ίσως κάνουν ότι και εσύ,
τα αστέρια πλέον δεν φωτίζουν,
οι δαίμονες του μυαλού σου σε περιτριγυρίζουν,
ψάχνουν την αδύναμη στιγμή για να εισέλθουν στο κεφάλι σου και να σε βασανίσουν,
το κρύο δεν σε διαπερνά, δεν είσαι νεκρός και χαίρεσαι,
αλλά η αίσθηση παραμένει ίδια,
ο βιασμός της ανούσιας καθημερινότητάς μας συνεχίζεται,
και εσύ κοιτάς το ρολόι,
γιατί αυτή είναι άλλη μία βραδιά στη ζωή σου
και όχι η τελευταία.
