Μπόνος

Και έτρεχε ο Μπόνος, έτρεχε
δεν ήξερε όμως που πήγαινε
έτρεχε με μια ελπίδα
να βρει αυτό που έχασε
στο μυαλό ή στο σώμα δεν ήξερε

και έτρεχε ο Μπόνος, έτρεχε
νοσταλγώντας τα νεανικά του χρόνια
που ήταν πολύ μικρός για να το κάνει
και τώρα που μεγάλωσε
είναι πολύ μεγάλος ποια

και έτρεχε ο Μπόνος, έτρεχε
στα βουνά και τις πόλεις
τις βρωμερες αυτές πόλεις
που με βία αγάπησε
και με βία αποχωρίστηκε
για πάντα

και έτρεχε ο Μπόνος, έτρεχε
και έφτασε ψηλά στα σύννεφα
είδε ένα χαμόγελο να ξεπροβάλει
αλλά ήταν μια όαση του μυαλού του
και όρμησε να την προλάβει
αλλά έπεσε στον καθρέπτη του σώματός του
την αδυναμία του, την πληγή του
και κατάλαβε ποιος ήταν
ένα καθώς-πρέπει τέρας
δίχως όρια

και έτρεχε ο Μπόνος, έτρεχε
και καπου ανάμεσα στο χιούμορ και την οργή
βρήκε δύναμη να λάμψει
στα καταγώγια της ψυχής του
μόλις άκουσε έκπληκτος και άναυδος
"Μπαμπά, που πάμε;"